Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Η αγάπη ποτέ δεν.... καίγεται!






Αγαπημένη μου γιαγιά... 
Έτσι γράφει το χαρτάκι, δεν θυμάμαι αν είναι γραμμένο από την εγγονή η τον εγγονό μου, μάλλον όμως  από τον μικρό είναι κρίνοντάς από  τα  γράμματα.
 Ένα τόσο δα μικρό χαρτάκι βγαλμένο μέσα από τα αποκαΐδια, ( με ευχές πρωτοχρονιάτικες, λίγες  μέρες πριν την πυρκαγιά δηλαδή)     μου δίνει τόση χαρά... τόση δύναμη... τόση, κι άλλη τόση διάθεση για τη ζωή... για νέα όνειρα ... Πλημμυρίζω αγάπη!!

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!

Τώρα που πέρασε το πρώτο σοκ. τώρα που... συνειδητοποιώ τι ακιβως μου συνεβει...
Θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που από την πρώτη στιγμή ήταν δίπλα μου και με στήριξαν, ο καθένας με τον τρόπο που μπορούσε.
Τα κορίτσια του Βάλε φαντασία...Που βοήθησαν με κάθε τρόπο!!!
και που χάρη σε αυτές έχω πάλι κάποια υλικά και μπορώ να δημιουργήσω νέα έργα.
http://decoupage.ning.com/forum/topics/5196921:Topic:187637
Την αγαπημένη μου, τη γλυκιά μου φιλενάδα...
http://mariatzirita.blogspot.com/2012/02/blog-post.html
Τη γλυκιά μου Αχτίδα...
http://aktida.blogspot.com/search/label/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%88%CF%84%CE%B5
Την Εύη, που αν και μου ήταν και της ήμουν σχεδόν  άγνωστη, ενδιαφέρθηκε σαν κοντινός μου άνθρωπος
.http://dr-evie.blogspot.com/search?updated-max=2012-02-08T21:52:00-05:00&max-results=1&start=11&by-date=false
Την  Μαρία. που ομολογώ μου ήταν παντελώς άγνωστη!! Αυτή η γυναίκα με συγλονισε. Σήμερα είδα την ανάρτηση της για μένα και τα έχω χαμένα...τόση ευαισθησία...
http://scrapmaria.blogspot.com/2012/02/blog-post_15.html
Η επίσης άγνωστη σε μένα... Ροδούλα. 
 http://annoula-rodoula.blogspot.com/2012/02/h.html

Αυτός είναι τελικά ο διαδικτυακός κόσμος. άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους τις περισσότερες φορές...που στην ανάγκη του συνάνθρωπου τους μπορούν να ενωθούν να γίνουν μια ζεστή αγκαλιά.
Μίλησε κανείς για το... απρόσωπο;  ας έρθουν σε μένα να τους εξηγήσω... Όταν ένα ολόκληρο χωριό 3.000 κατοίκων... δεν κούνησε ούτε το μικρο του δαχτυλάκι...( θα ανεβάσω  νέα ανάρτηση γιαυτό)  Άγνωστοι άνθρωποι από το ίντερνετ, βοήθησαν  με όποιο τρόπο μπόρεσε ο καθένας.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς που  καταθέσατε χρήματα από το υστέρημα  σας ίσως... για τις πρώτες ανάγκες μου. Δεν θα αναφέρω τα ονόματα σας γιατί δεν ξέρω αν το επιθυμείτε.
Ευχαριστώ όλους εσάς που είχατε μια γλυκιά κουβέντα παρηγοριάς να μου πείτε!!
Ευχαριστώ εσάς που μου στείλατε υλικά για να μπορέσω να εκτονωθώ δουλεύοντας και δημιουργώντας.
Από όλο αυτό που έζησα... μια γλυκόπικρη γεύση έχει μείνει στην ψυχή μου.
Γλυκιά γιατί δικαιώθηκε η πίστη μου στους ανθρώπους και την ανθρωπιά...
Και πικρή... για το αβέβαιο μου "μέλλον"
Όμως... ζωή είναι  θα περάσει. δεν θα περάσει;
Να είστε όλοι καλά!!
Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου!!!









Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Στην Πυρά!!!

Ακριβώς ένας χρόνος!!!

Λίγες μέρες πάνω...λίγες μέρες κάτω.. τι σημασία έχει;

Η μήπως έχει;

Τέτοιον καιρό πέρυσι, έκανα το μεγάλο χειρουργείο, πάλεψα, πόνεσα, αντέδρασα, αρνήθηκα, άλλα τελικά μπροστά στο φόβο για τη ζωή μου ίσως, το αποφάσισα.

Φέτος... δεν είχα επιλογή. Κανείς δεν με ρώτησε!

Με έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο!!!

Η φωτιά.

Αληθινή φωτιά.

Ήταν εκεί μπροστά μου. Μεγάλωνε... Και μεγάλωνε... και εγώ... κοιμόμουν.

Βαθιά.

Δεν ξέρω τι, δεν ξέρω πως, άνοιξα όμως τα μάτια, και την είδα, λίγο πριν με αγκαλιάσει.

Πετάχτηκα. Δεν ξέρω πως βρέθηκα στο δρόμο, (ξυπόλυτη)δεν ξέρω πως οι γείτονες κάλεσαν την πυροσβεστική, ξέρω όμως πως ...ήμουν δεν ήμουν εκεί, κίτρινη σαν το λεμόνι (λένε τώρα αυτοί που με είδαν)

Ψύχραιμη (φαινόμουν)

Οι φίλοι και γείτονες (ζευγάρι) πανικοβλημένοι, παιδιά; ψυχραιμία, ηρεμήστε, εσείς πρέπει να με παρηγορείτε, και όχι εγώ εσάς.

Δέσποινα, πως μπορείς αλήθεια και είσαι τόσο ψύχραιμη;

Δεν είμαι ψύχραιμη παιδιά!

Ευγνωμονώ μόνο που είμαι ζωντανή!!!
Καταστράφηκαν όλα!!!

Δεν έχω σπίτι.

Δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ!!!

Είμαι όμως εδώ!!

Αναπνέω.

ΖΩ!!!

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Για όλα όσα μου έδωσες...

Εγώ και εσύ.
 Εσύ και εγώ.

Μαζί. 
Τόσα χρόνια μαζί.
Μια ζωή.
Μαζί γεννηθήκαμε, μαζί μεγαλώσαμε.
Αναπόσπαστο κομμάτι η μια της άλλης.
Μέσα σου κράτησες, και προφύλαξες ότι αγάπησα περισσότερο στη ζωή.
Σου χρωστάω.
Εσύ...τίποτα δεν μου χρωστάς; τίποτα δεν μου αναγνωρίζεις;
γιατί με προδίδεις;
σε ικέτευα να κόψεις τις... κακές παρέες, τότε που προτοξεκινησες τα πάρε δώσε.
Δεν με άκουσες.
Περίμενα. έτσι μου λέγαν όλοι, ότι με τον καιρό θα καταλάβεις και θα... απομακρυνθείς από κοντά τους, θα βρεις τον τρόπο να διώξεις ότι μας χώριζε.
Εσύ όμως... τα άφηνες. Τα κανάκευες, και τα έκανες μεγάλα και τρανά. Τόσο που να μην σου αφήνουν χώρο να αναπνεύσεις.
Μέχρι την τελευταία στιγμή σε ικετευα.
Ακόμα σε ικετευω!
Κανε κάτι!
Τελειώνει ο χρόνος που μας κρατάει μαζί. Μια μέρα ακριβώς μας μένει, και μετά... μας χωρίζουν δια παντός!
Δεν λυπάσαι; δεν με λυπάσαι;
το αντέχεις να με αφήσεις μόνη;
μισή; μισή θα είμαι χωρίς εσένα.
Άστους να λένε πως τάχα μου δεν τρέχει τίποτα.
Πως δεν μου χρησιμεύεις σε τίποτα πια. Πως ...μόνο προβλήματα θα μου δημιουργείς από εδώ και μπρος.
Ακούς; μου είσαι πια άχρηστη μου λένε!
Τον ρόλο σου στη ζωή τον έπαιξες λένε.
Εγώ όμως ξέρω ότι δεν είναι έτσι, και σε θέλω εδώ.
Ξέρω πως δεν μου είσαι άχρηστη.
Εσύ, είσαι εγώ. Κομμάτι μου.
Είσαι η ταυτότητα μου.
Είσαι η φύση μου.
Μου είσαι πολύτιμη! Αρνούμαι να σε αποχωριστώ.
Δεν θέλω!!
Φοβάμαι!
Τι θα είμαι πια χωρίς εσένα; ένα ον, που περιφέρετε στη γη, έτσι, από συνήθεια.
Δεν θέλω να είμαι άπλα ένα ον περιπλανώμενο.
Θέλω να είμαι εγώ.
Μια γυναίκα ολόκληρη και ολοκληρωμένη.
Κανε κάτι . Μη μου φύγεις. Μην αφήσεις να μας χωρίσουν!
Σου ακούγομαι μια ηλίθια γκρινιάρα;
Μάλλον δεν μπορείς να κάνεις κάτι ε; είναι αργά πια; η ποτέ δεν μπορούσες;
Τι λόγια να βρω για να σε αποχαιρετίσω; με τη δύναμη να το κάνω;
Δεν μπορώ και δεν θέλω!!!
Μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, εγώ θα ελπίζω ότι ένα θαύμα θα γίνει, και εμείς οι δυο θα συνεχίσουμε το ταξίδι μέχρι το τέλος.
Αν πάλι δεν γίνει το θαύμα... εγώ μόνο ευχαριστώ έχω να σου πω!!
Για όλα αυτά που σημαίνεις για μένα!!
Για όλα όσα μου έδωσες!!!




Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Αν στερέψεις απο εμπνευση... Μην καταφευγεις στην κλοπή!!!

Την ....Παρασκευή, 2 Ιανουαρίου 2009
Ειχα γραψει αυτο!!!

http://nerenia3.blogspot.com/2009/01/blog-post.html Κοματι της ψυχης μου!!! Του πονου μου!!!

Δεν εδωσα σε κανεναν τη αδεια να το αναδημοσιευση, και μαλιστα... δηθεν διαφορετικο.. για να περαστη για δικο του!!!

Για ριξτε μια ματια εδω...

http://enaspaliatsos.blogspot.com/2009/01/blog-post_11.html


Πειτε μου οτι δεν ειναι το ιδιο με καποιες ψιλοαλαγες!!!

Πειτε το μου!!!

Τωρα εγω τι να κανω;
Τι πρεπει να κανω;

Ολοι αναρτησαμε κειμενα αλλων, φροντιζαμε ομως να βαλουμε το ονομα του διμιουργου, και οχι να το πλασαρουμε για δικο μας.

Δεν ξερω αν νοιωθω θυμο η λυπη

Θυμο γιατι εισεβαλε καποιος- που δεν του εδωσα την αδεια- στην ψυχη μου...

Και λυπη για τον ιδιο, που κατεφυγε σε αυτον τον τροπο., μονο ο ιδιος ξερει γιατι!!!





"Πνευματική Ιδιοκτησία

Τα πνευματικά δικαιώματα αποτελούν μια μορφή προστασίας που παρέχεται από τον νόμο στους συντάκτες και τους δημιουργούς αυθεντικής εργασίας. Οι δημιουργοί έχουν έτσι αποκλειστικό δικαίωμα επάνω στο έργο τους σε σχέση με την (προσωρινή ή μόνιμη) χρήση, αντιγραφή, ή αναπαραγωγή του έργου τους, με οποιοδήποτε τρόπο και σε οποιοδήποτε μέσο. 

Κανένας άλλος εκτός από το δημιουργό δεν μπορεί να κάνει οποιαδήποτε χρήση του έργου, εάν δεν υπάρχει γραπτή, σαφής δήλωση από τον ίδιο το δημιουργό. Τα έργα αυτά μπορούν να είναι: λογοτεχνία (βιβλία, άρθρα), δράμα (θεατρικά έργα, ταινίες), μουσική, καλλιτεχνία (ζωγραφική, γλυπτά), λογισμικό, καθώς και ορισμένες άλλες αυθεντικές δημιουργικές εργασίες. 

Σαφώς, το διαδικτυακό υλικό προστατεύεται από ίδιους τους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας όπως κάθε έντυπο υλικό, μάλιστα οι περισσότεροι ιστοχώροι αναφέρονται ευκρινώς στην πνευματική τους ιδιοκτησία (συχνά αναγράφεται η αγγλική λέξη «copyrights» ή υπάρχει το σύμβολο ©). 

Στον αχανή όμως κόσμο του Διαδικτύου, η παραβίασή τους είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Με το πάτημα ενός κουμπιού, είμαστε πλέον σε θέση να αντιγράψουμε με μεγάλη ευκολία αποσπάσματα από κείμενα τρίτων, να κατεβάσουμε και να χρησιμοποιήσουμε σε εργασίες και έγγραφά μας φωτογραφίες που δεν μας ανήκουν και να επενδύσουμε με πολύ γνωστά μουσικά κομμάτια τα ερασιτεχνικά μας βιντεάκια που αργότερα θα ανεβάσουμε στο Youtube.

Πότε λοιπόν μπορούμε να αντιγράψουμε πληροφορίες που αντλήσαμε από το Διαδίκτυο και να τις χρησιμοποιήσουμε σε δικές μας εργασίες ή ιστοσελίδες;
Σύμφωνα με το τέταρτο κεφάλαιο του Νόμου 2121/1993 περί πνευματικής ιδιοκτησίας υπάρχουν ορισμένες εξαιρέσεις στο αποκλειστικό δικαίωμα του δημιουργού που επιτρέπουν τη χρήση περιορισμένων αντιγράφων ενός έργου για κάποιες συγκεκριμένες χρήσεις. Μεταξύ άλλων επιτρέπεται:

η αναπαραγωγή έργου για ιδιωτική χρήση, 

η παράθεση αποσπασμάτων, η χρήση υλικού σε σχολικά βιβλία και ανθολογίες, υπό την προϋπόθεση ότι θα αναγράφεται η πηγή,  

η αναπαραγωγή αποσπασμάτων για διδασκαλία, 

η αναπαραγωγή από βιβλιοθήκες και αρχεία,

η χρήση για λόγους ενημέρωσης.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, όμως, πρέπει να έχουμε υπόψη, ότι, αν το υλικό ενός ιστοχώρου δεν αναγράφει ευκρινώς ότι δεν διέπεται από πνευματική ιδιοκτησία, απαγορεύεται βάσει νόμου η χρήση υλικού χωρίς την γραπτή άδεια του δημιουργού ή την καταβολή αντιτίμου."



Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Μάθε παιδί μου γράμματα...



Ε... δεν μπορώ να μην το πω...

Ο λατρεμένος μου πάει σχολείο!!!

Πότε μεγάλωσε; πότε έγινε από βρέφος παιδάκι, και από παιδάκι μαθητής;

(καλά...για φαντάρος αργεί ακόμα)
η... μήπως όχι;


Η μάνα του φοβόταν ότι θα του κακοφανεί, ότι θα ζοριστεί...ότι θα βαριέται να διαβάζει κλπ...

Εκείνος... άνετος. Περήφανος.

Τρίτη τέταρτη μέρα μαθητής...
Ετοίμαζε με μεγάλη προθυμία τις εργασίες που τους είχε παράδοσή η δασκάλα ( που ευτυχώς την συμπαθεί)

Εχθές...
Έλα να διαβάσουμε αγόρι μου, τι σας έβαλε η δασκάλα σήμερα;

Άσε μαμά... λέω να μην κάνω τίποτα σήμερα!!!

Γιατί αγόρι μου; ρωτάει εκείνη και τη ζώνουν τα μαύρα φίδια... κακά ξεκινήσαμε...άμα από τώρα δεν θέλει να στρωθεί τι θα γίνει όλον το χρόνο και όλα τα υπόλοιπα;

Μην ανησυχείς μαμά... Αριστα θα μου βάλει έτσι κι αλλιώς!!

Δεν είναι έτσι αγόρι μου, για να πάρεις άριστα πρέπει να το αξίζεις!

Λάθος κάνεις μαμά... Να... εχθές ένα παιδί τίποτα δεν είχε κάνει και του έβαλε άριστα!!

ΝΤΟΓΚ..!!!

Δεν είναι έτσι πουλάκι μου, του έβαλε άριστα αυτού του παιδιού ίσως επειδή είναι αρχή ακόμα και θέλει να σας εμψυχώσει η δασκάλα σας.

Ε... καλά τότε... Ας εμψυχώσει εμένα αύριο!!!





Παρατήρηση χαζογιαγιάς...

Ένα πεντάχρονο παιδί... που κάνει αυτόν τον διάλογο (και άλλους πολλούς )... δεν είναι ένα ξεχωριστό, ένα ευφυές παιδί;
Η... ακολουθώ το παράδειγμα της κουκουβάγιας; κάτι που... ποτέ δεν έκανα με παιδιά μου.

Καλέ...; φέρτε μου πάνες...παμπερς.. ότι θέλετε τέλος πάντων...


ΚΑΜΑΡΩΝΩ!!!!




Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Αν δεν υπήρχε Αύριο!!!

http://mariatzirita.blogspot.com -->

Ξαγρύπνησα.
 Στριφογύριζα όλη νύχτα στο κρεβάτι μου αναρωτώμενη...Αν δεν υπήρχε αύριο… Αν ήταν οι τελευταίες μέρες μου…Αν δεν είχα άλλο χρόνο…Τι θα έκανα;  Πως θα ήθελα να φύγω; Τι θα έπαιρνα μαζί μου;  Θα άδειαζα την ψυχη μου από περιττά βάρη και μικρότητες, η θα τα καβάλαγα μαζί μου;  Που; Στο τίποτα; Στο μηδέν; Στο πουθενά
;Όχι  όχι… θα ήθελα να φύγω  άδεια από …μικρά  πράγμ ατα. που να φορτώνεσαι τώρα…Φορτωμένη όμως  με συναισθήματα.Γεμάτη από αγάπη. Αγάπη για μένα… για σένα… για αυτόν… για τον άλλον… τον παρακάτω…Τελειώνει  λοιπόν…  Από πού θα ξεκινήσω; …
Θα  ζητήσω από όλους μου τους φίλους να συναντηθούμε. Όλοι  μαζί.  Να μιλήσουμε …να γελάσουμε… να κλάψουμε …να διαφωνήσουμε...να πούμε τις αλήθειες μας… Σαν μια μέρα μια οποιαδήποτε μέρα.
Θα τηλεφωνήσω σε όλους τους ανθρώπους που έβγαλα η.. με έβγαλαν από τη ζωή τους, και θα ζητήσω να τους συναντήσω.
Θα τους κοιτάξω στα μάτια, και θα ζητήσω να θυμηθούμε μαζί  το λόγο που μας απομάκρυνε. Θα τους ζητήσω   να με συγχωρέσουν για τα λάθη που έκανα και τον πόνο που τους προκάλεσα, ηθελημένα η μη… Θα τους συγχωρέσω  και εγώ, θα τους ζητήσω    να ζήσουμε  μέσα σε μια στιγμή ότι  δεν έχουμε  ζήσει  τόσον καιρό, που… ανόητοι εγωισμοί  και μικροκακίες της στιγμής  (φαντάζομαι) μας χώρισαν.
  Θα τους αγκάλιαζα ζεστά. Θα τους έλεγα ότι μόνο αγάπη νοιώθω γι αυτούς.Ποσο ανόητοι είμαστε οι άνθρωποι… κακιώνουμε… λέμε πικρές κουβέντες… και απομακρυνόμαστε από ανθρώπους που αγαπήσαμε κάποτε.
Γιατί; (αιώνιο ερώτημα μου αυτό)  Μας απογοήτευσε λέμε, έτσι πιστεύουμε. Όμως… δεν μας απογοήτευσε αυτός. Οι προσδοκίες μας από αυτόν ήταν περισσότερες από όσες άντεχε η μπορούσε. Τι φταίει λοιπόν αυτός;

Θα ζούσα όλα όσα δεν έζησα, όλα όσα λαχταρούσα πάντα.  Ίσως να προλάβαινα να ταξιδέψω λίγο…

Θα ζούσα έναν έρωτα ιδανικό.  Ναι … θα ήταν ιδανικός γιατί θα ξέραμε ότι είναι ο τελευταίος. Σε αυτόν τον έρωτα δεν θα υπήρχαν  ψέματα. Ούτε καχυποψία. Δεν θα χωρούσε η ζήλεια. Ούτε τα αντίποινα. Η  εμπιστοσύνη  θα έπαιρνε τη θέση της αμφιβολίας, και η αλήθεια θα καθρεφτιζόταν  σε μάτια ζεστά που δεν κοιτανε αλλού αποφεύγοντας απαντήσεις, ούτε  που χαμηλώνουν ντροπιασμένα. Σε αυτόν τον έρωτα δεν θα υπήρχαν ερωτήσεις, γιατί  οι απαντήσεις  είναι ήδη δοσμένες.
Τέλος… θα άνοιγα την αγκαλιά μου και θα έχωνα εκεί ότι  λάτρεψα σε αυτή τη ζωή. Θα  έλεγα όχι κάτι καινούριο… όχι κάτι  που δεν γνωρίζουν , αλλά θα ήταν η τελευταία φορά. Θα έλεγα ευχαριστώ σε αυτά τα τρία  υπέροχα πλάσματα που με έκαναν να γνωρίσω  τον εαυτό μου, τις δυνατότητες μου, την απεριόριστη και χωρίς αντάλλαγμα αγάπη . Σας αγαπώ. Σας ευχαριστώ. Χωρίς εσάς θα ήμουν ένα  κορμί που πηγαινοέρχεται χωρίς σκοπό και προορισμό.
Αυτά με έκανε  να σκεφτώ  ξενυχτώντας  το υπέροχο, το καταπληκτικό βιβλίο της Μαρίας  Τζιρίτα!!!
Αν λοιπόν ένα βιβλίο με κάνει να ξενυχτάω με τέτοιους προβληματισμούς…
Αν ένα βίβλο με κάνει να βιώνω τόσο έντονα της καταστάσεις που περιγράφει… με  κάνει να γίνομαι ένα με τους ήρωες  του… Μου στέλνει τέτοια μηνύματα ζωής…
Αυτό το βιβλίο… εγώ το θεωρώ Αριστουργηματικό!!!
Μαρία Τζιρίτα…
πέρα,  και άσχετα από τη φιλία που μας ενώνει …
Είσαι  μεγάλη συγγραφέας!!!
Μη σταματάς να μας δίνεις  μαθήματα. κάθε σου βιβλίο εμένα  προσωπικά με βοηθάει να  θέλω,  και να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος  άνθρωπος !!!